Det grå

Etter ein god middag på det eg trudde var ein av byens betre restaurantar, hadde eg natt til i går ei eksklusiv to-veis dramatisering av Olaugs barnebok på eit hotellrom i Krakow (for dei av dykk som ikkje umiddelbart skjønar kva det dreiar seg om: de vil ikkje vite), noko som sette meg i dårleg stand til dei tre flyturane som måtte til for å bringe meg trygt heim til Bergen. Men eg kom fram. Og no er eg tilbake i det grå. Nokon vil kanskje seie at det er ein paradoksal ting å seie når ein kjem tilbake frå Aust-Europa, men til det er det berre å seie at Polen ikkje er i Aust-Europa, men Sentral-Europa, og medan himmelen der var blå, så er den ikkje blå her.

Ein må finne håp, og det må vel då vere nettopp i det grå. For å sitere meg sjølv, og det må jo vere føremålet med å ha sin eigen fristad, at ein kan dyrke sine eigne innfall og tilbakefall, noko eg skreiv ein gong, i ein litt idiosynkratisk artikkel om kulturforsking:

Vi vil ha tak i det grå. Håpet må vere at vi bak dette kvardagslege vil få auge på noko som er endå meir kvardagsleg, ja så kvardagsleg at det ikkje kan la seg oversjå. Håpet om at det bak det fargerike biletet av samtida er eit anna bilete som er så grått at alle moglege fargar potensielt sett er til stades.

Eg veit ikkje om eg tok feil. Kan alle fargar vere til stades i det grå? Kvitt lys inneheld alle fargar, det veit eg, men kan ein dempe det kvite i det kvite lyset og få grått lys? Når ein blandar plastalin av ulike fargar blir det brunt. Men er det kanskje fordi det er ein overrepresentasjon av "varme" fargar i fargeutvalet?

Ved nærare ettertanke: det grå føreset ein minutiøs balanse, digital presisjon, 50% raudt, 50% grønt, 50% blått, eller 50% cyan, 50% magenta, 50% gult, 50% svart, og så vidare, i fleire alternative fargesystem.