MA Numminen om morgonen

Å spele MA Numminen om morgonen gir ei ny meining til uttrykket å stå opp med feil fot. Ein ser ned over sin somnprega kropp, og lurer, kva er det slags fot? Det er ikkje min fot. Ein merkeleg utvekst, ein tredje fot, ein alvorleg, absurd, kroppsleg inkurie, det er MA Numminen. Ta til dømes denne opplevinga: å vakne til lyden av ei trompetrevelje, som ikkje er ei revelje, men ei munter opptakt til ein millitærmarsj av den seiersglade typen. Trommer, cymbalar og horninstrument spelar ein marsj som akkompagnerer eit opptog under lettskya himmel og vaiande flagg, i eit litt for høgt tempo, slik at bein i stramme uniformsbukser har vanskeleg for å følgje med, og må ta eit halvt, avbrote steg om lag kvar tredje eller fjerde takt, noko som får dei til å sjå utilpasse og ærlege ut, slik at ein av tilskodarane peikar, snur ser og ler mot dei andre. Det er biletet ein har i hovudet i temmeleg nøyaktig åtte sekund. Då opnar koret munnane, dei syng monotont, kontant og alvorleg på tysk: ”Wovon man nicht sprechen kann, darüber muß man schweigen”, det ein ikkje kan snakke om, må ein teie om, to gongar, før stemmen til Numminen sjølv gjentek same frasen, eksaltert, nasalt, så intenst inne i meininga til frasen, den unge Wittgenstein sin gamle konklusjon, at stemma ikkje berre trugar med å sprekke, men ho gjer det. Ho sprekk og vrenger seg ut inn som skorpa på det vonde såret ein fekk førre veke då ein gjekk på noko hardt og skarpt i mørkret på soverommet, i forsøket på å lukke vindauget for å verne seg mot dei sprukne primalskrika frå ein fest i nabohuset. Meir tekst er det ikkje, berre den same frasen igjen og igjen, og koret er ikkje eit kor, men Numminen gongar fem eller seks. Det livsglade arrangementet, den maniske gjentakinga og det oppriktige alvoret til Numminen og orkesteret hans bryt ned og byggjer opp igjen innhaldet i orda dei vrengjer ut av seg, på ein slik måte at det eigentleg er nyttelaust å snakke om det. Ein kunne ha sagt at det er meininga, orda og filosofiens fall på eitt minutt og tretten sekund. Ein kunne ha sagt at meininga er rund, og går ein langt nok inn i ho, kjem ein ut igjen på andre sida, og at dette er ei slik tunnelreise, men ein kan jo like godt eller aller helst la vere, det er trass alt tidleg om morgononen, og ein har i staden fått ei trassig lyst til å ta fatt på den absurditeten det er å la vatnet renne nedetter kroppen, ta på seg klede, gå på jobb – eller kva det enn er ein skal – gjere det ein skal, og etterpå ta på seg lua, gå på butikken, kjøpe kjøttdeig, lage middag, lese avisa, sjå på dei fortvilte folka på fjernsyn, alt med det same demonstrativt hysteriske engasjementet, den same sprekken i stemma, det same alvoret som MA Numminen.