Kroppens årstider

Etter at kroppen min svikefullt nok har lete ei merkeleg kjend sjukdomskjensle herje i ei heil veke, har eg bestemt meg for at no er det nok. No skal eg ta rotta på den, i staden for omvendt. Merkeleg kjend, fordi eg kjem på at det var akkurat slik i fjor, akkurat på denne tida. Kva kan ein gjere? Kuren skulle vere som eg skreiv i ein e-post 6. februar i fjor:

Tome Tuborg-flasker blir fyllte med solhattolje for å ta med på fest saman med smågodtposar bugnande av trankapslar, likørflasker med svarthyllekstrakt, tolitersdunkar med god, gammal Sana-Sol og heimelaga potetgull steikt i Omega-3-feitt, med ein smak av Nycoplus Hvitløk.

Eg vil ikkje vere ein av dei som svergar til naturmedisin, ja, eg vil ikkje vere ein av dei som svergar til noko som helst, så eg begrensar meg i år til ei liten dose svarthyll, sjølv om det er tida, tilfeldigheitene og kroppens i prinsippet fine biologiske sjølvopprettingsevne eg set min lit til. Eg hugsar historia om oldemor mi. Då ho var til doktor i ein alder av over nitti år, kunne ikkje doktoren finne journalen hennar, uansett kor mykje han leitte. Det var ikkje så rart, kunne ho fortelje med ein viss triumf, for ho hadde aldri vore til doktor før. Ho hadde ein svarthyll i hagen, kan mor mi fortelje, som ho tilbereidde på ulike måtar.