Sverige. Store supermarknader, små forvirringar. Eit enkelt spørsmål, "Påse?" kan svarast lett på med eit enkelt "Nei", det er mitt enkle credo, inntil eg innser at spørsmålet ikkje var "Påse?", men derimot "Bra så?", og at det enkle svaret "Nei", skaper ei forvirring stor nok til å setje heile den svenske identiteten, ja, heile EU-kapitalismen i fare.

Stilla er god, men baltiske stemmer med god brystklang og hovudskalleekko set kreativiteten under overraskande stort press. Den underlege, klukkande, hønemor-aktige latteren frå den eldre svenske forfattaren med dei minuttpresise måltida kjennest derimot trygg.

Ein får aldri lest så mykje som når ein skal skrive, i alle fall gjeld det for min del. Eg har formeleg kasta meg over bøker i to dagar, utan sans og samanheng, Wait Until Spring, Bandini av Fante, Nyryddinga av Løvåsen, Disktrete kulisser av Surén. Gymnaslærer Pedersens beretning om den store politiske etc. Ka av Tale Næss som eg sporenstreks lånte på biblioteket i Bergen før eg drog, då eg såg at forfattaren av boka skulle vere her. Historien om øyet av Bataille, og boka som stod ved sida av denne på hylla i biblioteket, og som eg etterpå ved ein feiltakelse beskjemma kom til å la falle ut av veska på bordet framfor Irene over ein øl før avreise: Irenes fitte av Luis Aragon.

I morgon: Gotland på tvers med to litauiske forfattarar (og ingen av dei heiter Szymon Golec).