Her ein dag fekk eg ein e-post frå ein som heitte Starkjohann til etternamn. Det var berre ei masseutsending, men eg googla litt rundt, og fann ut at det er mange borte i statane som heiter Starkjohann. Artig namn.
Ikkje berre eit artigt namn, men også eit namn ein bør notere seg i boka si. Kunne passe på ein av karane i romanen "Brakkehorene" som eg ein gong har tenkt å skrive. Handlinga er lagt til ei lita bergverksindustribygd på søre sunnmøre, der det skjer store endringar då bedrifta Kapp Mineral skaffar seg leigearbeidarar frå Finland som bur i brakker nede ved kaia. Kvinnfolka tek til å gå med leppestift, og er tidt og ofte å sjå nede ved brakkene. Ja, ikkje berre utanfor, heller. Eg nemner: kvinner som forlet ektemennene sine til fordel for finnane, sabotasje av sand-elevatorar med fatal utgong i form av drukning i sandsilo med særleg finkorna sand. Og så vidare. Synopsisen er skriven. Der finst namn som Ystebakkjen og Rælen. Starkjohan kunne også passe godt.
Du skjønar nok at denne romanen ikkje kan skrivast på nokre år. No har jo Olivin skifta namn til North Cape Minerals og alt. Og tida då kvinnene i bygda søkte ned mot brakkene, står nok enno friskt i minne hos somme.
Du har rett, Øystein. Kvifor vente? Vente på kva? At dei ein gong forsmådde ektemennene skal kome over det eller døy? Nei, slikt kan ein ikkje vente på. Eg skal ta til å skrive med det same.
Jiiiii
-
My thanks to Mochi Development for sponsoring last week at DF to promote
Jiiiii, their exquisitely well-crafted app for tracking anime. (*Jiiiii* —
with ...
Steven Heller’s Font of the Month: Gigafly
-
Read the book, Typographic Firsts
This month, Steven Heller takes a closer look at the Gigafly font family.
The post Steven Heller’s Font of the Month: G...
Heathered Pearls: Salvaged Copper
-
The voice of elusive Detroit techno legend Terrence Dixon appears on
“Salvaged Copper,” an atmospheric parable that paints the morning sunrise
after a long...
Ønsker deg et godt 2015!
-
Da er det over tre måneder siden siste innlegg, og jeg regner nesten med at
min beskjedne leserskare har gitt meg opp. Digital sjampanje til dere som
for...
Årets Norge nok en gang
-
Denne stadig mer inaktive blogg har som våre trofaste lesere vet kun en
tradisjon, og her er den:
Året har 16 måneder: november, december
januar, februar, ...
Det var en gang et SV-menneske
-
Et blogginnlegg om boken SV fra Kings Bay til kongens bord TV-serien Det
var et gang et menneske var en del av barndommen min og nå ligger den som
DVD-boks...
S introduserar svartblogging
-
Ikkje svart som i "gotisk" eller "mettall" [sic] eller "afrikansk," men
svart som i "negativ," "kynisk," og "pessimistisk." Svart som blod i
urinen, svart ...
Siste reis for Lykke
-
Om våren, for elleve år sidan, leitte og leitte eg heile sauebeitet rundt
etter eit lam som var blitt borte. Eg leitte under steinar, i elvefár, i
trekly...
End of an era
-
The collaborative blog project SHÄDY ÄCRES is now irrevocably ended. For
those of you who understand Norwegian you can find my new blog here. For
those of ...
Djevelfjellet
-
*Ein kort definisjon på «historisk ironi»: Angsten og absurditetens
meister, filmskaparen David Lynch, kjøper verdas mest Lynch-aktige stad,
for å gjere ...
Ei hending
-
Mens eg låg der og høyrde på musikk, kom brått røysta til far min ut av
radioen. Han snakka direkte til meg, og han var streng, utan at eg heilt
klarte å ...
4 kommentarer:
Ikkje berre eit artigt namn, men også eit namn ein bør notere seg i boka si. Kunne passe på ein av karane i romanen "Brakkehorene" som eg ein gong har tenkt å skrive. Handlinga er lagt til ei lita bergverksindustribygd på søre sunnmøre, der det skjer store endringar då bedrifta Kapp Mineral skaffar seg leigearbeidarar frå Finland som bur i brakker nede ved kaia. Kvinnfolka tek til å gå med leppestift, og er tidt og ofte å sjå nede ved brakkene. Ja, ikkje berre utanfor, heller.
Eg nemner: kvinner som forlet ektemennene sine til fordel for finnane, sabotasje av sand-elevatorar med fatal utgong i form av drukning i sandsilo med særleg finkorna sand.
Og så vidare. Synopsisen er skriven. Der finst namn som Ystebakkjen og Rælen.
Starkjohan kunne også passe godt.
Du skjønar nok at denne romanen ikkje kan skrivast på nokre år. No har jo Olivin skifta namn til North Cape Minerals og alt. Og tida då kvinnene i bygda søkte ned mot brakkene, står nok enno friskt i minne hos somme.
Nei, ikkje vent, Hilde! Eg vil lese denne boka no!
Du har rett, Øystein. Kvifor vente? Vente på kva? At dei ein gong forsmådde ektemennene skal kome over det eller døy? Nei, slikt kan ein ikkje vente på. Eg skal ta til å skrive med det same.
Min gamle historielaerer hed Storejohann. Han snakket oxfordengelsk og gikk aldri med sokker. Vi kalte ham Giovanni Grandiosa bag hans rygg.
Legg inn en kommentar