«Men eg må berre fortelja deg den jævla sprøe historia ferdig først. Kubba altså på sofaen hos Bønnaen i fem-halvseks-tida i dag tidleg. Vakna for ein time sia av at noko glei ut og inn av nasen min. Var som om det var nokon som køyrde eit jævla røyr opp i nasen på meg eller noko. Var faen så langt borte at eg ensa det knapt, ikkje sant? Men faenskapet ville ikkje gje seg. Så når eg endeleg fekk slått gluggane mine opp, veit du kva? Jo, då stirar du faen meg rett på nokre små knudrete apeballar som heng og dinglar rett framfor augene dine. Viste det seg at denne jævla apa står og knullar deg i nasen. Hæ? Hadde eg fått tak i den satans apefilla, hadde eg vridd hovudet av på han og togge av han ballane.»
Frå Hundedagane av Arild Rein.
Tru det eller ei, men det er ein merkeleg vakker og omtumlande kvardagspoesi som stig opp av dei uendelege samtalane i desse bøkene. Heldigvis har eg med meg heile trilogien.
‘The Blurred Line Between X and the Trump Administration’
-
Mike Masnick, writing for MSNBC:
Turns out for the “Twitter Files” crew, “creeping authoritarianism” isn’t
so creepy when it’s your team doing the creepi...
for 21 timer siden
3 kommentarer:
poesi? bæ, nå skjønner jeg kritikken som har falt over prosopopeiabordet, dette gidder i alle fall ikke jeg bruke min verdifulle lesetid på! banalt. Hva er det som er så interessant med dette? Eller morsomt? Det virker heller platt, både på formnivå og innholdssiden, og hva er det da igjen å hente? Ikke en gang språklig eleganse.
silje
Skjønar at sitatet kanskje ikkje har allmenn appell, for å seie det mildt. Men å seie at noko er banalt berre fordi det er banalt, er banalt, for å seie det banalt. Det er jo den einaste store kunsten er det ikkje: å låge noko som får ein til å innsjå (eller innbille seg) at det banale ikkje er så banalt?
Silje:
Er det ikke en slik tenkemåte som gjør at Terje Lindberg på mange måter får rett?
Legg inn en kommentar