Dei tankar eg hadde fikla med om at revolusjonen ville verte annonsert på nynorske plakatar hadde eg for lenge sidan gått vekk frå
(Tormod Haugland: No Mar, ei av dei få bøkene som nådde opp i konkurransen om å kome med i bagasjen til Berlin der det no har snødd, og det blir fyrt med kol i desse enorme beista av nokre omnar i desse store romma. Om to dagar flyttar eg inn i ei eiga leilighet, der det heldigvis er sentralfyring.)
Den eigentlege historia:
Stemninga i redaksjonslokalet til Giga forlag var låg. Dei hadde nettopp innsett omslaget til Eli Hagen si bok var heilt feil. Akkurat kva som gjorde at det var feil, var det ulike meiningar om.
«I dette forslaget er hun objekt, hun har ikke kontroll over situasjonen. Her er det ikke Eli, men fotografen som er subjekt og avsender,» blei det sagt høgt og tydeleg, i det laserutskrifta av forslaget blei slengt på bordet:
Då er det at dei ulike delane av den gamle kjempen Haavik sitt ansikt løsna frå kvarandre og sette seg saman på nytt til eit smil. Han sa:
«Eg veit kva vi må gjere. De kjenner vel alle til Arnfinn Kolerud?»
Han såg seg om i lokalet.
«Nei? Har de ikkje lest Arnfinn Kolerud?!»
Alle såg ned.
Haavik tok fram dei velbrukte eksemplara sine av Berre ikkje brøyteplogen kjem, Langt frå bambus, og Den som ikkje har gøymt seg no. Han delte dei ut til dei andre i rommet.
«Arnfinn Kolerud er ein av dei aller beste ungdomsbokforfattarane i landet, ja, kanskje den beste! Men det er ein ting han ikkje har skjønt.»
Haavik trakk pusten.
«Det er ein ting han ikkje har skjønt,» gjentok han, litt raskare, med eit anna tonefall, «og det er at dersom han hadde teke forfattarbiletet sitt og plassert over heile framsida på boka, ville folk ha sprunge hælane av skorne for å kome raskt nok fram til bunkane av bøker som ville ha lege stabla midt i bokhandellokala, trykkeria ville ha gått seg varme, og Arnfinn Kolerud ville ha vore ein rik mann. Sjå godt på dette, sjå godt på denne bjørka, og godt på dette blikket.»
Han tok ei lang kunstpause.
«Denne bjørka,» sa han sakte, «denne bjørka skal gjere oss rike».
(Takk til Hilde Myklebust som fann ut korleis dette hang saman)
